Thuis in Turnhout | Wim Vervoort

'Elke dag probeer ik voor één medemens het verschil te maken'

Een eigen theatergezelschap, mantelzorger voor zijn 92 jaar oude moeder, een relatie met zijn lief Kristof én directeur van cultuurcentrum Baarle. Om maar te zeggen: Wim is een bezige bij. 

Toch voelt hij zich vanbinnen rustiger dan ooit. Meer in balans ook. Dat was zes jaar geleden nog anders. Toen heeft Wim een paar maanden thuis gezeten met een burn-out. 

‘Ik kan nog steeds druk zijn en mijn gedachten springen vaak nog naar alle kanten, maar door heel bewust de tijd te nemen en verstilling in te bouwen, voel ik me nu meer dan ooit thuis bij mezelf.’

Anker

Ik ben blij met mijn evenwichtige leven waarin meer balans is dan vroeger. Voor sommige mensen klinkt dat misschien een beetje saai; misschien vond ik dat zelf tien jaar geleden ook nog. Nu merk ik echter dat balans voor mij een voorwaarde is om mij goed te voelen. 

Ik denk eigenlijk dat dat voor iedereen geldt. Als mensen veel chaos ervaren aan de basis van hun leven, als ze zich zorgen maken over dingen die te maken hebben met wezenlijke zaken, hebben ze minder ruimte in hoofd en hart om zich te openen voor leuke zaken in hun omgeving. 
Want zeg nu zelf: zou jij enthousiast meewerken aan een initiatief in de stad als je rondloopt met een zwaar gemoed? Die twee gaan niet samen. 

Dat is mijn visie, maar ook mijn ervaring. De bril waardoor je naar het leven kijkt, bepaalt voor een groot stuk de mate waarin je je betrokken kan voelen.

Alle dingen die ik doe, alle projecten waarmee ik bezig ben, zou ik niet kunnen volbrengen zonder het anker in mijn leven dat ik een paar jaar geleden heb uitgegooid.

Levensmotto

Het is ook net daardoor dat ik er ook voor andere mensen kan zijn. Ik probeer elke dag voor minstens één medemens het verschil te maken: een vriendelijk woord, hulp bieden, iets geven wat niet verwacht wordt. Dat is een waarde waarnaar ik leef en die ik belangrijk vind.  

Wat ook een prioriteit is voor mij, is om het spelende kind in mij elke dag eens uit te nodigen. Dat voegt een extra vleugje plezier toe aan mijn dagen. 

Naast die uitgelatenheid heb ik ook een serenere kant in mij. Regelmatig doe ik minstens een kwartier helemaal niets. Geen telefoon, geen muziek, geen krant … niets. Zitten en waarnemen, meer niet. 

Ik zie dan vaak dingen waar ik anders gewoon aan voorbij zou gaan: een vogeltje, een spelend kind, een pluisje in de lucht; heel alledaagse dingen dus die we meestal niet eens opmerken, maar die vaak wel de kers op de taart van onze dag zijn.