Thuis in Turnhout | Sanne Leenders

'Woorden brengen me dichter bij mezelf'

Een dag niet geschreven, is een dag niet geleefd. Het zou zomaar een uitspraak kunnen zijn van stadsdichter Sanne. Voor haar is schrijven zo veel meer dan wat zinnen aaneenrijgen. 

Sanne spreekt over ‘de helende kracht van woorden’ en ze vindt dat meer mensen dat mogen ervaren. 

‘Ik wil de Turnhoutenaar aan het schrijven brengen. Niet alleen om de liefde voor poëzie en taal aan te wakkeren, maar vooral ook om te ervaren wat het met je doet om je emoties toe te vertrouwen aan het papier.’ 

Kwetsbaarheid

Ik vond het enorm spannend om mij kandidaat te stellen voor het stadsdichterschap en tijdens de avond van de bekendmaking stond ik echt te trillen. Toen bleek dat ik verkozen was, voelde ik me blij en dankbaar, maar ook heel verbaasd, want ik beschouw mezelf niet per definitie als een dichter. 

In mijn beleving doe ik niets bijzonders, omdat ik eigenlijk altijd heb geschreven. Het zat altijd in mijn natuur om het woord als mijn vaste bondgenoot te hebben, maar zeker ook in de meer kwetsbare periodes in mijn leven heeft schrijven mij geholpen. 

Het kan ongelooflijk veel deugd doen om de veelheid aan emoties die je soms ervaart, om te zetten in woorden. Dat helpt om er wat afstand van te nemen, er niet in te verdrinken. 

Net daarom trek ik binnenkort naar twee woonzorgcentra en een psychiatrisch centrum. Wat ik zelf als de helende kracht van woorden heb ervaren, wil ik doorgeven aan andere mensen.

Schoonheid van de stad

Ik woon al mijn hele leven in Turnhout en ik voel me hier goed. Turnhout is niet te groot, zodat ik niet in de anonimiteit verdwijn en mezelf verlies, maar ook weer niet te klein.  

Door nu stadsdichter te zijn, aanschouw ik de stad ook met andere ogen. Ik zie dingen die ik voordien niet zag, ik krijg inspiratie op plekken waar ik normaal gezien maar achteloos aan voorbijloop. 

Ik kan nu soms echt ontroerd worden door de schoonheid van bijvoorbeeld het kasteel en dan denk ik: ‘Oh, ja, daar wil ik ook nog over schrijven.’ Ik ben dan ook blij dat ik twee jaar stadsdichter mag blijven. 

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen kan schrijven. Mensen voelen zich daar vaak onzeker over, maar dat hoeft niet, vind ik. Uiteindelijk beslis je zelf of iets poëzie is of niet. Neem nu een recept van Jeroen Meus. Als je dat poëzie zou noemen, zou je de woorden op een heel andere manier beginnen te lezen. Je zou er meer ontzag voor hebben. 

Ik zeg dus: ‘Lieve mensen, wees niet zo bang en begin gewoon!’