Thuis in Turnhout | Afra Kortam

‘Alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaam zijn’ 

Iets meer dan een jaar woont Afra nu in Turnhout en dat was een bewuste keuze. Ze zocht een stad die groot genoeg is om bruisend en levendig te zijn, maar die tegelijk ook rustig is. 

Afra was niet aan haar verhuis-proefstuk toe: geboren in het Nederlandse Leiden, dan verhuisd naar Aalst om nadien enkele jaren in Mechelen neer te strijken. Tussendoor was ze dan ook nog eens regelmatig in Gent en Antwerpen te vinden en dat vond ze allemaal prima. Afra paste zich overal snel aan. 

‘Ik ben niet zo honkvast en heb er totaal geen moeite mee om me op een nieuwe plek te integreren. Ik houd er zelfs van om steeds opnieuw op ontdekking te gaan en zowel nieuwe plekken als nieuwe mensen te leren kennen.’

Opnieuw integreren 

Ik heb intussen een vast stramien ontwikkeld als ik in een nieuwe woonplaats beland. Wat ik als eerste doe, is veel rondlopen. 

Waar is de bibliotheek? Waar liggen de parken? Waar zijn de toffe plekken? Waar komt deze straat uit en wat is de verbinding tussen deze twee straten?’ Dat soort van dingen.

Eenmaal ik mijn lijnen heb uitgezet en ik de weg vind, begin ik in te kleuren, om het zo te zeggen. Dan ga ik op zoek naar toffe activiteiten die me aanspreken en ga ik daar gewoon naartoe. 

Ik vind het helemaal niet erg om dat alleen te doen. Meestal leer ik wel mensen kennen en als dat niet zo is, is het ook oké. Ik houd van mijn eigen gezelschap. 

Buurtcoach 

Hier in Turnhout kreeg ik een fijn duwtje in de rug door de buurtcoach in de Otterstraat. Ik vond een briefje in de bus met een uitnodiging voor een koffiemoment op dinsdagochtend en daar ben ik dan naartoe gegaan. Zo leerde ik mensen uit de buurt kennen en ging ik me nog meer thuis voelen hier. 

Ik ben kind van een Surinaamse vader en een Nederlandse moeder. Toen ik nog op de lagere school zat, was dat redelijk uniek. Ik was zelfs de enige leerling met een andere origine op onze school. Het was echt nog een andere tijd. Zo heb ik tegen best wat vooroordelen moeten opboksen. Niet omdat men het slecht voorhad met mij, maar omdat de leerkrachten en directie het niet gewend waren om met kinderen van kleur om te gaan. Het werd me bijvoorbeeld afgeraden om verder te studeren, hoewel mijn resultaten wel goed waren. Leerkrachten vonden het vanuit hun perceptie over mijn roots gewoon logisch dat ik zou gaan werken. 

We komen dus van ver op dat gebied en we zijn er nog steeds niet. Het zal allicht nog een paar generaties duren vooraleer mensen diversiteit de normaalste zaak van de wereld vinden. Als dat al gebeurt …