Thuis in Turnhout | Seb Van Deun

'Ik zie het leven als een complex spel'

Seb en Turnhout, dat is een liefdesverhaal dat al 44 jaar duurt en niet snel zal eindigen. Zoveel is nu al zeker. 

‘Als ik door de straten van Turnhout loop, voel ik me nooit alleen. Want in Turnhout kennen we elkaar. De faciliteiten van een stad en de charme van een groot dorp: Turnhout heeft het allebei. Dat maakt dat we hier geen vreemden zijn voor elkaar en dat is me enorm veel waard.’

Spiegels voor elkaar

Ik heb mensen nodig en ik voel me niet te trots om daarvoor uit te komen. Sterker nog: ik geloof zelfs dat ik daar niet alleen in ben. Een mens wil van nature bij andere mensen zijn. Ik besef dat dat klinkt als een torenhoog cliché, maar dat kan ook alleen maar omdat er zoveel waarheid in zit, volgens mij. 

Als mensen samenkomen, worden ze op dat moment een spiegel voor elkaar. Ze herkennen zichzelf in de ander. Door kwaliteiten in iemand te zien, maak je ook iets in jezelf wakker. En zo kunnen we groeien. 

Het compacte formaat van Turnhout ondersteunt voor mij die groei. Want hier lopen we elkaar niet anoniem voorbij zoals dat in grootsteden wel het geval is. Dat beaamt ook Sara, mijn vriendin die nu nog in Antwerpen woont, maar binnenkort naar hier verhuist. Ze kiest dus niet alleen voor mij, maar ook nog eens voor Turnhout.

Een mooi geheel

Ook mijn werk draait om verbinding tussen mensen. Ik heb een zaak in gezelschapsspellen, die bovenal ook een ontmoetingsplaats is. 

Plato zei ooit dat je een mens beter leert kennen door een uur met hem te spelen dan door een jaar met hem te praten. Ik treed die stelling alleen maar bij. 

Rond de spelletjestafels zie ik soms wonderen gebeuren: mensen die elkaar van tevoren helemaal niet kenden, maken via het spel kennis met mekaar en worden vrienden voor het leven. Hoe gesloten en verlegen iemand in eerste instantie soms ook is, door samen te spelen, kunnen mensen zich ontspannen en leggen ze gemakkelijker contact. 

Ik zie het leven eigenlijk ook als een spel. Een complex en intrigerend spel, waarin iedereen zijn beste pion inzet en waarin we samen tot een mooi geheel komen. Allemaal met hetzelfde doel: om op het einde van het leven te kunnen erkennen dat het de moeite is geweest. 

Met die blik kijk ik ook naar onze stad. Hoezeer meningen soms ook kunnen verschillen, hoe groot de afstand op het eerste gezicht ook lijkt: uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. We willen een goed leven hebben, gelukkig zijn en zo vaak mogelijk in de buurt zijn van de mensen die we graag zien.