Thuis in Turnhout | Jan Godrie

‘Elke mens wil toch gewoon gelukkig zijn, niet?’

Waar je Jan ziet, zie je zijn camera. Altijd. Het is geen optie voor hem om zonder zijn fototoestel van huis te gaan. Stel dat hij daardoor een lucky shot zou mislopen? Of dat hij net dán die interessante persoon zou tegenkomen die hij al zo lang voor zijn lens wilde brengen? 

‘Via mijn foto’s wil ik tonen dat we in essentie allemaal hetzelfde zijn. Onze afkomst en onze geschiedenis kunnen verschillen, maar het is eigen aan mensen om een aantal universele waarden met elkaar te delen. Moederliefde in Egypte is hetzelfde als moederliefde in Nieuw-Zeeland.’

Misverstanden 

Ik houd van filosoferen en kan soms urenlang nadenken over de dingen. Dat plaatst de problemen uit onze samenleving ook in een andere context. In mijn visie ontstaan de meeste maatschappelijke spanningen vanuit angst. Angst voor het onbekende. Angst voor het andere.

Die angst vloeit dan weer rechtstreeks voort uit oordelen. Geloof me, er is niets zo pijnlijk als veroordeeld te worden om wie je bent of hoe je eruitziet. Ik weet waarover ik spreek. Ik maakte het zelf mee dat mensen een balans van mij opmaakten op basis van hun overtuigingen over mij. 

Dat is een vies gevoel. Je hebt geen verweer en wat ik opmerkte bij mezelf, is dat ik daardoor harder mijn best ging doen om toch maar te bewijzen dat ik wél oké was. Dat is geen fijne manier om in het leven te staan.

Andere focus 

Misschien is het net door die persoonlijke ervaringen dat ik nu zo’n grote drive voel om mensen in beeld te brengen zoals ze zijn. Straatfotografie is daar een ideaal medium voor. Er wordt niets in scène gezet, niet geposeerd. Ik registreer objectief en toon de mens zoals hij of zij is. Natuurlijk heb ik wel oog voor mooi licht en voor de compositie, maar verder laat ik alles aan het toeval over. 

Ik kan wel zeggen dat ik me bevoorrecht voel om het leven voor een stuk door mijn lens te kunnen gadeslaan. Daardoor komt mijn focus meer op schoonheid te liggen. Heel regelmatig besef ik wat voor wonder het leven eigenlijk is. Ik bedoel dat niet zweverig, maar puur wetenschappelijk.

Als je weet dat er tot nu toe pakweg honderd miljard mensen op aarde hebben geleefd, terwijl er eigenlijk oneindig veel meer unieke gencombinaties bestaan, dan besef je dat we hier samen zijn met exact die mensen die er moeten zijn. Hoe fascinerend is dat? 

Als we ons daarop zouden focussen, zouden er veel meer verdraagzaamheid en verbinding in de wereld zijn. En daarmee krijg ik alweer een idee voor mijn volgende fotografieproject.