Thuis in Turnhout | Leylla Taheri

'Teheran is mijn eerste stad, Turnhout mijn tweede'

Leylla voelt zichzelf kind van twee culturen: zowel Iran als België zitten in haar hart en dat zal altijd zo blijven. Sinds 2003 woont ze in Turnhout en vanaf het begin was het voor Leylla een prioriteit om zich aan te passen aan de Belgische cultuur.

Ze volgde een opleiding tot chef-kok, specialiseerde zich in de Belgische en Franse keuken en baat nu, samen met haar man, een restaurant uit met Perzische gerechten die zijn aangepast aan westerse smaakpapillen.

‘Ik ben van nul begonnen. Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk, maar als je echt wil en als je echt voor je droom wil vechten, dan kom je er. België is een land waar dat kan. Soms vind ik dat mensen wat minder zouden mogen klagen.’ 

Stap voor stap 

Misschien moet je eerst dingen hebben meegemaakt, zoals wij in Iran, om echt te kunnen beseffen dat we hier in een wereld leven met vele kansen. 
Natuurlijk is het zo dat je zelf die kansen moet grijpen. Je moet naar buiten komen. Mensen durven aanspreken, ook al voelt dat aanvankelijk best ongemakkelijk. 

Wat ik tijdens die eerste jaren merkte, is dat het tijd nodig heeft voordat mensen je vertrouwen. Ik begrijp dat wel. Onbekend is onbemind. Ik heb dat nooit persoonlijk genomen. Vanuit mijn vak als psycholoog weet ik dat de mens zo in elkaar zit.

Beetje bij beetje hebben we hier ons netwerk kunnen uitbouwen. Dat begon heel eenvoudig: door bijvoorbeeld eens Iraans gebak naar de buren te brengen of door te gaan helpen op de school van mijn kinderen.

Nieuw boek 

Ik wist van het begin af aan dat ik hier nooit mijn beroep zou kunnen uitoefenen, dus ben ik op zoek gegaan naar andere mogelijkheden. Ik wilde een opleiding volgen die me dichter bij België zou brengen en waar ik mensen zou ontmoeten. Intussen ben ik dus gediplomeerd chef-kok en ben ik helemaal thuis in de Franse en Belgische keuken. 

Mensen begrijpen mij niet altijd en vragen me soms of ik mijn eigen cultuur niet te veel loslaat. Dat is absoluut niet het geval. Ik blijf Iraanse en tegelijk maak ik ook deel uit van mijn nieuwe land. Dat is belangrijk voor mij. Ik wil niet aan de zijlijn van het leven staan. 

Ik werk op dit moment aan mijn tweede boek. Heel anders dan in mijn eerste boek laat ik mezelf nu zien. Met mijn naam en zelfs met foto’s. Ik heb de anonimiteit kunnen loslaten en mag nu gewoon in alle openheid trots zijn op mezelf en op wat ik heb gerealiseerd. Dat heb ik te danken aan de kansen die België mij gegeven heeft en die ik dankbaar aanvaard heb.