Thuis in Turnhout | Ann Leysen
‘Een mens kan niet zonder zijn verleden‘
In de verste verte kan Ann niet bedenken waarom ze een van de ruim dertig geïnterviewden is in het project ‘Thuis in Turnhout’. Zelf is ze ervan overtuigd dat ze een saai leven leidt in de ogen van heel veel mensen. Ze staat ook helemaal niet graag in de belangstelling en blijft het liefst van al onder de radar. ‘Ik voel me eigenlijk wat aan de rand van de maatschappij staan, in mijn zelfgecreëerde cocon, weg van de wereld. In die heerlijke bubbel hangt een zweem van nostalgie naar wat voorbij is en niet meer terugkomt.’
Vervlogen tijden
Mensen vinden vaak dat je het verleden moet laten rusten en al zeker als het pijnlijk is. Ik vind van niet, omdat ik denk dat we die vervlogen tijden nodig hebben om onze toekomst vorm te geven. Dat is voor mij het fundament van ons bestaan in het nu. Met die visie in mijn achterhoofd leef ik zelf ook. Niet dat ik daar van naaldje tot draadje bewust zo voor gekozen heb, het is eerder zo ontstaan. Zo creëerde ik samen met mijn echtgenote ‘Epoch’, een privémuseum voor populaire cultuur. Het is een thuishaven voor onder andere een schare aan oude spelen uit lunaparken. Stuk voor stuk originele klassiekers uit de golden age van videogames, eind jaren 1970, begin jaren 1980. Die katapulteren mij automatisch terug naar mijn geborgen kinderjaren toen het leven nog als één groot magisch feest aanvoelde. De beleving van mijn kindertijd en de fascinatie die ik voelde toen mijn mama mij bijvoorbeeld mee naar de kermis nam, draag ik nog steeds met me mee en dat wil ik zo houden.
Leven onder controle
In 2020 verhuisden we na bijna 30 jaar van Gent terug naar Turnhout en nu woon ik weer op de plek waar ik ben opgegroeid en urenlang buiten heb gespeeld met kinderen uit de buurt. Het is een hele verademing om hier weer te kunnen wonen, te midden van een oase van groen. Het contrast met het neon van de bruisende buurt waar we in de Gentse binnenstad woonden, kan niet groter zijn, hoewel we het daar natuurlijk ook wel naar onze zin hebben gehad. Zeker in de beginperiode was het fantastisch om ons over te geven aan de creatieve en avontuurlijke uitspattingen van de stad.
De laatste zeven jaar in Gent kwam ik echter amper nog buiten. Ik heb OCD, dat is een angststoornis die zich uit in obsessieve en dwangmatige handelingen. De ziekte maakt dat ik mijn leven zorgvuldig moet organiseren om een mate van rust te kunnen vinden. Tegenwoordig lukt dat. Midden in de veilige omgeving uit mijn jonge jaren ben ik op mijn gemak en gelukkig. Daardoor voel ik me thuis in Turnhout, een gevoel dat ik in Gent altijd miste.