Thuis in Turnhout | Jelle Hoyberghs

'Ik kreeg een tweede kans, nu help ik anderen met hun tweede kans'

Jelle woont al haar hele leven in Turnhout. Ze is er geboren en gebleven, zegt ze zelf. Door de job van haar man bleef ze bijna vanzelf honkvast. Maar ook vanuit een stad in de Kempen kan je een open blik op de hele wereld hebben.

‘Vijf jaar geleden heb ik een maand in coma gelegen. Kort nadat ik daaruit ben ontwaakt, las ik in de krant een oproep voor buddy’s in een inburgeringsproject. Op dat moment heb ik een beslissing genomen: de tweede kans die ik zélf heb gekregen, wil ik benutten om anderen óók een tweede kans te geven.’

Engagement

Ondertussen ben ik al aan een derde begeleidingstraject bezig. Gewoonlijk lopen die een jaar, maar de eerste nieuwkomer waar ik aan gekoppeld werd, was een jong meisje met een hartverscheurende geschiedenis en we waren zo snel nog niet bereid om elkaar los te laten. Ondertussen is ze haar studies verpleegkunde aan het afronden en laat ik haar doen, maar ze weet me nog altijd te vinden als ze hulp nodig heeft. Ik ben heel trots op haar en op de weg die ze heeft afgelegd.

Taal is een cruciaal onderdeel van inburgering, heb ik gemerkt. Mijn eerste twee inburgeraars gingen daarin heel snel vooruit en dat hielp om snel stappen te zetten. De derde worstelt veel meer met het Nederlands en we hebben ook geen andere gemeenschappelijke taal. Het is normaal dat dat bij sommigen meer tijd kost, maar het is voorlopig wel een barrière. Verhalen uitwisselen is nog niet mogelijk. Dus lezen we samen en oefenen we. En we spreken elke vrijdag af in Villa Mescolanza: die regelmaat is belangrijk, zo dwingt ze zichzelf om buiten te komen en stilaan een netwerk uit te bouwen.  

Ervaringen delen

Ik praat veel over mijn ervaringen met het buddytraject. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, dat gezegde is juist. Bij mij thuis zijn de partners uit het project altijd heel welkom geweest. Mijn man is geen grote prater, maar hij levert wel zijn eigen bijdrage als taxichauffeur; hij brengt ons waar we moeten zijn.

Spijtig genoeg word ik gewaar dat niet iedereen openstaat voor wat ik doe. Het is misschien overdreven om het racisme te noemen, maar ik merk toch bij veel mensen het sentiment ‘dat het voor ons niet hoeft’. Heel vaak vormen ze zich een afwijzend oordeel zonder iemand te kennen met een migratieachtergrond. Écht persoonlijk kennen, bedoel ik dan. Maar doe eens de moeite om iemand te ontmoeten: je leert snel dat je mensen voor je hebt met dezelfde kleine en grote problemen die ook in jouw eigen leven bestaan. Alleen zijn zij meestal in een situatie terechtgekomen die je zelf niet zou willen meemaken. Als je dát in gedachten houdt, dan komt het begrip vanzelf.