Thuis in Turnhout | Arienne Hobbel

‘Je maakt van het leven wat je zelf wil’ 

Arienne zal haar honderdste verjaardag op het begijnhof vieren. Daarvan is ze overtuigd. Aan haar enthousiasme, levenslust en gulle lach zal het alvast niet liggen. Arienne is een vrouw die geniet van het leven en dat altijd heeft gedaan.

Met al haar ervaringen zou ze een boek kunnen schrijven, maar terugkijken ligt niet in Ariennes natuur. Haar neus wijst vooruit, wat er ook gebeurt. 

‘Wat heb je eraan om te zitten kniezen over wat geweest is? Je krijgt er rimpels van, mensen vermijden je omdat je zo zeurt en je maakt jezelf er niet blij mee. Wel, dan is de som snel gemaakt, toch?’ 

Accepteren

Ik zal niet zeggen dat het steeds eenvoudig was, maar voor wie is het dat wel? Het leven loopt niet altijd over rozen en je kan dat maar beter accepteren. Hoe makkelijker je je kan neerleggen bij zaken die je niet kan veranderen, des te beter. 

Ik heb bijvoorbeeld slechte ogen en dat is soms best lastig. Dan moet ik aan mijn vriendin May vragen naar wie ze zwaait, want ik zie het zelf niet. Het is wat het is. Ik heb het ermee te doen. 

In elk geval houden mijn ogen me niet tegen om eropuit te trekken. Elke ochtend om half tien ga ik wandelen met mijn vriendinnen. We nemen tegenwoordig een thermoskan thee en wat lekkers mee en onderweg genieten we van elkaar en van de zon op ons gezicht. Als die schijnt, natuurlijk. 

Droom kwam uit

Ik ben altijd positief geweest. Of ik zo geworden ben of zo van nature ben, weet ik niet en dat is ook niet belangrijk, vind ik. Ik zeg altijd: ‘Ik leef nu en nu heb ik het goed en daar gaat het om.’ 

Wat mij betreft, woon ik op de mooiste plek die er bestaat. Op mijn 64ste ben ik in Turnhout aangekomen. Ik kende niemand en om de stad te leren kennen, ging ik veel wandelen. Vanaf de eerste keer dat ik het begijnhof zag, wilde ik er wonen. En op een dag gebeurde het: er kwam een huisje vrij voor mij. Ik weet nu al dat ik hier zal blijven wonen tot mijn laatste dag. 

Stap voor stap heb ik Turnhout en zijn mensen leren kennen. Dat deed ik natuurlijk niet door alleen thuis te zitten. Ik heb altijd mijn neus gevolgd en ik heb nooit getwijfeld om ergens op af te stappen als iets me aansprak. 

Zo was ik bij de eerste cursisten van DINAMO, maak ik al jarenlang deel uit van onze zelfopgerichte vriendengroep ‘den Babbel’ en volgde ik dansles tot het niet meer ging. Wat ik van tijd tot tijd nog altijd doe, is poseren in de kunstacademie. Als leerlingen een oud lichaam moeten tekenen, dan bellen ze mij, hun oudste model.