Thuis in Turnhout | Karel Peeters

‘Ik ben niet rijk, maar zo voel ik me wel’

Vriendelijke ogen en een hartelijke lach. Dat is Karel Peeters uit Den Brand. Al veertig jaar lang is hij een van de vaste waarden in de buurt. En dat wil hij zo houden. 

‘Mijn wortels zitten hier heel diep in de grond. Ik geloof zelfs dat ze niet uit te trekken zijn. Ik voel me hier ongelooflijk rijk en gelukkig.’

Verbinding als medicijn 

Ik besef heel goed dat niet iedereen zich zo positief voelt als ik. Wat ik meer en meer zie, is dat mensen in hun eigen coconnetje zitten. 

Ze houden zich sterk, doen alsof alles in orde is en goed gaat, terwijl dat niet altijd het geval is. Mensen voelen zich vaak eenzaam, maar beseffen het niet omdat ze het al zo lang gewend zijn. Ze weten niet beter. 
Gezond is dat niet. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn; we zijn sociale beestjes en hebben elkaar nodig. 

Dat weet ik zelf maar al te goed. Ik heb een lastige jeugd gehad met veel verdriet. Mijn vader is verongelukt voor mijn ogen en dat slaat wonden. Daar kan je niet omheen. Ik ben nu 77 jaar en ik kan me nog glashelder papa’s laatste woorden herinneren. Die gebeurtenis en de jaren die daarop volgden, waren traumatisch. 

Maar het is net door onder de mensen te komen, door mijn gevoelens niet op te kroppen, dat ik toch een gelukkig leven heb kunnen uitbouwen. Geloof het of geloof het niet, maar voor mij is het leven een groot cadeau.

Ontmoetingsplek 

Ik heb het geluk gehad een opleiding te hebben gevolgd tot yogaleraar. Daarvoor moest ik heel veel lezen. Ik denk dat ik duizenden uren in de bibliotheek heb doorgebracht. Niet als tijdverdrijf, maar omdat ik zo gretig was naar kennis en boekenwijsheid. Dat heeft mijn blik verruimd. 

Nu help ik daar andere mensen bij, zo goed ik kan: als ik merk dat buren het moeilijk hebben, spreek ik hen aan en nodig ik ze uit voor een praatje. Ik heb het dan niet over de gebruikelijke babbeltjes zoals bij de bakker of de beenhouwer, maar over de dingen die er echt toe doen. Door wat meer in de diepte te durven gaan, wordt hun wereld weer een beetje groter. 

Toch is het niet altijd gemakkelijk voor mensen om hun hart te luchten. Daarom zou een echte ontmoetingsplek op Den Brand een zegen zijn voor de buurt. Dat hoeft niet chic te zijn, gewoon een simpele cafetaria waar we als buren een paar uur per dag terechtkunnen voor een kop koffie of een pintje.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen minder problemen ervaren als ze met elkaar kunnen praten.